آتش و آب و آبرو

آتش و آب و آبرو با هم.
هر سه گشتند، در سفر همراه.
عهد کردند، هر یکى گم شد.
با نشانى ز خود شود پیدا.
گفت آتش: به هر کجا دود است.
میتوان یافتن مرا آنجا.
آب گفتا، نشان من پیداست.
هر کجا باغ هست و سبزه بیا.
آبرو رفت و گوشه اى بگرفت.
گریه سر داد. گریه اى جانکاه.
آتش آن حال دید و حیران شد.
آب. در لرزه شد، ز سر تا پا.
گفتش آتش، که گریه ى تو ز چیست ؟
آب گفتا بگو نشانه چو ما
آبرو لحظه اى به خویش آمد
دیدگان پاک کرد و کرد نگاه
گفت. محکم مرا نگه دارید
گر شوم گُم نمیشوم پیدا

آموزنده...